Reims - Champillon 29 km Dag 17

Iedereen was al weg, op de jongste, de oudste en Clarisse na. Het heeft rond 5 uur vanmorgen heel erg hard geregend, dat hebben we dan maar weer gehad dacht ik eerst, maar ik  hou toch mijn hart vast voor de paden vandaag in de bossen, die zullen héél er drassig en glad zijn geworden. Toch jammer dat ik dit huis weer moet verlaten met zijn 10 slaapkamers en 3 badkamers. Op naar de volgende slaapplek. Het duurde wel 4 a 5 km voor ik de stad weer uit was met al zijn grote bedrijven en schopping centra's aan de randweg. Bij een stoplicht trof ik Pim weer, hij had via de kerk bij de zusters geslapen. Het was fijn wandelweer maar toch vertrouwde ik het niet helemaal. Vandaag liep ik het champagnegebied in met de eerste wijnvelden en zijn wijnboeren. Op het pad naar Rilly-la-montagne liep ik een man tegenmoed die vertelde dat hij eerder op de dag ook al 2 Hollandse dames had ontmoet, ook pelgrims. In Rilly heb ik maar een pause genomen, want vanaf hier moest ik stijl omhoog de bossen in en ik hield mijn hart vast. En ik kreeg gelijk. Het werd bar en boos. Modder tot achter mijn oren, spiegelglad, ik kon geen moment verslappen of het was gedaan en lag ik weer op mijn gat. Vaak moest ik weer door struiken en doornen mijn weg vinden omdat het te erg werd. Een andere weg was er niet. Dit was de route die genomen moest worden of je moest kms omlopen, maar ik had een bestemming voor vandaag. Natuurlijk worden de benen steeds zwaarder en de afstand lijkt steeds langer te worden. Je kon zien dat er meer mensen hadden afgezien door de aanwezige schoenafdrukken. In het dorp Germaine lag een hond in de tuin die alle vuilniszakken had kapotgetrokken en hierdoor alles in de tuin en op straat lag. Komisch hoe hij me met zijn ogen wilde uitleggen dat hij dit niet had gedaan. O jongen, wacht maar als straks het baasje thuis komt. Ik had van Guillaume gisterenavond een adres doorgekregen van vrienden die woonde in Chateau de la Malmaison waar ik terecht kon voor een overnachting vandaag. Top, en het lag midden in het bos, zei hij. Ik kon er heel er moeilijk komen, maar uiteindelijk stond ik dan voor het giga statige landhuis met bemodderde broek en vreselijk vieze kleischoenen. Toch had ik onderweg soms een beetje een naar gevoel dat dit niet goed ging komen met deze overnachting. En precies zo was het. Mijn onderbuikgevoel was goed. De communicatie tussen de heren was niet goed geweest, want Perrine, de vrouw des huizes die open deed wist van niks. ***MANNEN*** ging er weer door me heen. Xavier, haar man werd gebeld en ik moest maar wachten tot hij thuis kwam, en werd er dan naar een oplossing gezocht.  Toch nam Perrine al eerder actie, want het was pas 16.00 uur. Hier op dit prachtige landgoed midden in de bossen hebben ze ook nog buren. In een ander prachtig huis wonen de ouders van Xavier en ik mocht bij hun overnachten. Jeffrey, de man des huizes en vader van 7 kinderen en 14 kleinkinderen wees me de weg naar de slaapkamer en douche. Een half uurtje later wapperde mijn was in de wind te drogen. Jeffrey was het gras aan het maaien op de zitmaaier, hij is hier vast een halve dag mee bezig. Ik zit nu in de zon, bij de buren dus, en geniet van een heerlijk biertje. Wat is het leven toch mooi als je geen modder aan je schoenen hebt. Om 18.00 uur kwam de tante van Xavier vragen of ik bij haar kwam eten vanavond, zij woont ook op het landgoed met haar man, want Jeffrey en zijn vrouw moesten naar de verjaardag van Perrine. Perrine's haar verjaardag was de reden dat ik er niet kon verblijven. Dit begreep ik volkomen. Probleem weer opgelost. Na het eten bij de tante vroeg ik haar wat piano en orgelmuziek voor me te spelen, ze was tenslotte muziekleerares.