Dag 23 Leverdun - Villey Le sac 30 km

Ben al helemaal gewend aan het slapen in de tent, als een engeltje en totaal niet koud meer s'nachts. Alle tentenmannen en vrouwen waren al hun kamp op aan het slaan, er stonden ook 2 bikers. Mijn rugzak zat al een paar dagen niet echt lekker meer, een beetje uit het gehing dus. Piet zou me even mee helpen kijken waar het mis zat, en hoppa probleem opgelost. Overal afscheid van genomen en hun allen een fijne vakantie (Piet & Jeanne) en de rest een Buen Camino gewenst, het gaat jullie goed mensen. De broodjes waren al bezorgd door de bakker die ik gisteren had besteld, dus ik kon vertrekken, had er weer zin in. Vandaag was Toul de stad die ik aan zou doen. Het eerste stuk was door een heerlijk koel bos, er stond zelfs water op het pad, hoe lang was dat geleden. Het was weer een genot om in deze temperaturen te lopen, mooie wolken partijen, ook mooi voor de foto's. Na een paar uurtjes door mooie landerijen te hebben gelopen belande ik in Gondreville op een terras met 2 locals  waar het er binnen 10 min 6 waren, waar komen die ineens allemaal vandaan?  Ik moest met een van hen even meelopen, om de hoek zat een ooievaar op het dak met 2 jongen, das nou mooi om mee te maken. Nog 6 km naar Toul van hieruit, maar ik besloot net ervoor even een uurtje lekker te luieren, beentjes omhoog, wat mijn mam ook nog steeds kan, toch mam ?? Hier een mooie rustige fietsweg langs de Moezel. Toul heeft een mooie Kathedraal,  ik was de enige die het gebouw aan het bezichtigen was, zag wel een soort of koster rondlopen en heb hier nog een stempel gescoord. Nog door de rozentuin gewandeld in het park en even kijken of de koelingen bij de Lidl goed waren afgesteld, sjonge z'n grote Lidl heb ik van m'n leven nog niet gezien.  Weer onderweg kreeg ik mijn eerste kwetsuur,  kloten man,  baal hier wel verschrikkelijk van, mijn scheenbeen kreeg klachten, ja ik ken ze, heb ze zelf nooit gehad maar van horen zeggen zeer pijnlijk. Abel naar Santiago had het ook opgelopen en is er mee naar de pharmacie geweest, na enkele dagen werd het minder.  Het ging steeds meer pijn doen en ik moest nog 7 km naar de camping, heel langzaam verder dus door de Nationale parken.  De camping was perfect, weer gelegen aan de Moezel, ik lag bijna weer met mijn voetjes in het water, mijn scheenbeen even koelen hier. Komen er 6 jongemannen aanfietsen,  ik riep direct dat hier plek was rondom de picknicktafel, gezellig. Kennis gemaakt met de mannen, blijkt er ene Louis fysiotherapeut te zijn, dat is geen toeval dat moet zo zijn. Koelen koelen en koelen. Ik naar het restaurant voor een zak ijs maar rusten is de beste remedie. Even een nachtje over slapen. Op de terugweg van de douche vroeg ik een camper echtpaar of ik kon inpluggen met mijn telefoon, geen enkel probleem, er was voetbal op, gezellig op de camping hier, allemaal oudere Nederlanders met campers en caravaans. Ik moest nog eten, dit kon tot 21.00 uur in het restaurant waar de voertaal Nederlands was. Er valt inmiddels een drupje, hoop dat het bij dat drupje blijft, maar zit meer in over mijn scheenbeen. Nog even mijn telefoon ophalen en dan bijtijds naar bed. Peter en Greetje zaten voor de buis, Nederland had gewonnen en of ik een bakkie zou willen. Ja lekker, de mannen hadden de picknicktafel ingenomen en hier was het wat rustiger. We hadden ook nu weer dezelfde gespreksstof,  veel sport en wat bleek, deze mensen zijn de ouders van 2 beroemde zonen, Marijn Zeeman de ploegleider van Jumbo-Visma, en zoon Thijs Zeeman van het programma Stalking, das toch heel leuk z'n ontmoeting. Het werd dan ook later dan gebruikelijk.