Dag 66 Berceto - Pontremoli 31 km

Wij vertrokken om 07.00uur en Edith draaide zich nog een keertje om. Net het dorp uit staat er midden op de weg een ree ons aan te staren van, waar moet ik heen en wat doe ik hier,  ja maak maar gauw dat je weg komt, en dat deed ze ook. Was weer behoorlijk zwaar van morgen, het lopen wordt heel erg bemoeilijkt door alle losse stenen die op de paden liggen, ik moet zeggen dat ik me nog steeds redelijk overeind hou, maar Danielle is al een paar keer flink onderuit gegaan. Vandaag gingen we de hoogste berg op deze route in Italië bedwingen, 1228 meter. Het was adembenemend boven maar door de wind die er stond verschrikkelijk koud, zal onder de 10grd zijn geweest. Hier kon je fijn de autosnelweg zien die de tunnels inreden op weg naar Toscane. Onderaan deze berg stonden we in Passo Della Cisa, de grens met Toscane, even wat foto's nemen bij het bord. 100mt verder was een café en was er tijd voor een cappuccino. Er lag een mooie kapel waar je met een lange trap kon komen, en hierachter stond de POORT NAAR TOSCANE, heb er zin in. Het was weer veel klimmen en die rugzak krijg ik maar niet goed zitten, ik zit er steeds aan te sjorren. Onderweg konden we hier en daar nog wat fruit proeven vers van de bomen, hier staan ook weer veel druiven, helaas nog niet rijp en er was gelukkig geregeld een waterbron met ijskoud water, leuke dorpjes zoals Previdé en Passo della Crocetta. Ergen op een heuvel na een vermoeide klim zat ik even op Danielle te wachten komt er nog iemand achter haar aan, onze Angelo van een paar dagen geleden was ook nog in de race, het ging goed met hem en hij liep door. Er was nog een mooie hangbrug waar we over moesten en het trok wel weer lang naar de eindstreep, het eerste wat ik ging doen was naar het postkantoor, we waren al 10 uur onderweg en ik kreeg erge last van mijn rug/nek. Er moesten kilo's naar huis gestuurd worden, komt denk ik dat ik zo ben afgevallen, die zak past voor geen meter meer en hangt aan mijn nek, ondanks dat ik mijn buikband heb opgevuld met mijn kleding. Maar ook deze was weer dicht en morgen komen we ook niet in iets waar een postkantoor is, dit zou echt veel makkelijker lopen, dit is echt zwaar, en het wordt nog heel veel klimmen tot Rome, maar ook dalen en die 12 kg duwt me naar beneden toe. We slapen weer in een voormalig klooster vandaag, alleen weg gaan gaat lastig want je hebt met z'n drieën maar een sleutel en Edith komt vaak 2 uur later pas aanwandelen,  hierop wachten wordt door mij wel heel erg op de proef gesteld, wordt wel een heel erg laat biertje en we gaan eten met onze Italiaanse ,,buren,, . Het was een heel fijn restaurant, goed gegeten en was erg gezellig.