Dag 77 Ponte d'Arbia - San Quirico 27 km

Pikkedonker was het nog toen we vanmorgen buiten stonden. Eerst even 100 mt terug lopen voor een ontbijtje in de bar waar we gisterenmiddag zaten, deze was zo vroeg ook al open. We zagen al enkele pelgrims vertrekken over de asfaltweg, maar wij kozen voor de VF, wel wat meer km's, stijler, maar veel mooier. Lopen langs een asvaltweg heeft maar één voordeel, het gaat sneller maar je loopt voor eigen leven, geen voet of fietspad en dit in het pikkedonker, niet verstandig denk ik dan, wij liepen het eerste stuk met een zaklamp, zonder zou best lastig zijn geweest. Heuvel op heuvel af, door wijngaarden en zonnebloemvelden. De zonnebloemen hebben hun langste tijd gehad, hiervan wordt binnenkort olie en wat al niet gemaakt en de druiven moeten nog even rijpen voordat ze in de fusten gaan, een lekkere tros verse druiven ga ik hier niet meer plukken daarvoor ben ik helaas te vroeg. Ik zag nog een reetje staan tussen de wijnvelden en voor de rest weer een dag zoals gisteren. Met de voeten van Paola gaat het gelukkig steeds beter, de vrouwen lopen heel erg goed, ze komen dan ook uit een gebied waar veel geklommen wordt, de Dolomieten, Rose is heel sterk, Paola zegt dan ook soms dat ze van een andere planeet komt. Wijnproeverijen boden aan een glaasje te proeven met borden langs de weg maar met deze temperaturen héél onverstandig natuurlijk. In het dorpje Torrenieri konden we even onze benen strekken en wat eten/drinken, hier trof ik Stefan de Belg weer, aardige gast, hier een stukje mee overgelopen. Hij is ook leraar, net als de twee Italiaanse vrouwen en ook Danielle was lerares. Doorlopen was wel verstandig nu, want het kwik steeg weer naar ongekende hoogte vandaag. Nog voor de middag bereikten we het dorp San Quirico, onze eindbestemming voor vandaag. Gisteren heb ik de gelopen km's eens opgeteld en mocht ik goed geteld hebben en geen zonnesteek op heb gelopen, dan ga ik morgen, op een behoorlijke zware etappe, de 2000 km over. Dat is toch wel iets om, als ik er aan denk, bij stil te staan. De foto's op het heetst van de dag zijn niet zo mooi, de zon is veel te fel en hierdoor is alles wat heiig. Wel is op de foto van Paola te zien hoe verhit ze is maar na een paar minuten en een biertje ziet het er weer allemaal heel anders uit. Vandaag slapen we in een herberg en voor het eerst slaap ik op dubbeldeks, ook dit weer eens meegemaakt. Op het terras heeft Stefan nog even bij ons gezeten, hij liep met zijn makker door naar het volgende dorp, daar waar wij geen plaats meer konden krijgen, hun slapen vaak buiten. Van hem hoorde ik dat Angelo, de Spanjaard, er ook mee is opgehouden, hij had geen zin om steeds te reserveren en het zo moeilijk was een plaats te krijgen in de regio Toscane. Dit kleine plaatsje hier is ook weer erg touristisch, biertje  € 5,50 schoon aan de haak, maar overslaan, no way. Na ons dagelijkse avontuur is het niet alleen het zweet wat we eraf moeten wassen, ook het stof van de vele toch soms hard rijdende auto's die ons over de stoffige paden passeren. Kom je later in de middag weer buiten dan lijkt het net alsof er iemand met een föne in je gezicht staat te blazen, zo voelt dat. Ik liep een klein barretje in om een flesje bier te kopen en dit elders op te drinken € 5,00, grazie madam, een ander keertje. Maar de dorst gaat niet over, die wordt alleen maar erger. De dames zaten in de straat op een terrasje, ik sloot erbij aan en besloten niet uit te gaan eten vanavond omdat we alle drie niet zo een erge trek hadden. Besloten werd om bij de supermarkt wat te kopen en er een picknick van te maken. Aan de oude stadsmuur op een bank met een ,,koele,, avondbries was het nog heerlijk aangenaam, met nu eens geen menukaart van, wat zal ik nu weer eens eten. Het wordt vanavond weer niet laat, want morgen opnieuw vroeg in de benen.