Dag 63 Hagetmau / Orthez 27 km

Ik werd wakker vanmorgen om 06.30 uur van een dicht slaande deur, moet toch even naar t toilet, even gaan kijken dus, het was Manuel, der Duitse Adler war sjoon ausgeflogen. Nou dan ga ik ook maar eens een bakkie zetten, en mijn kleerkast weer eens inruimen. Het was nog droog. De kranten uit mijn schoenen gehaald, die heb ik tot drie maal toe voorzien van droog leesvoer. Zou vandaag weer regenen volgens Piet, hier en daar, waar dat daar is maakt me niet zo heel veel uit, als het maar niet hier is. Water kruipt overal door, alle gaatjes, gleufjes en openstaande kiertjes, en hier valt regenwater helaas ook onder. Het was prachtig wandelweer, en volgens de beschrijving zouden er een paar leuke klimmers in zitten, nou daar was geen woord van gelogen, maar er zat zoveel zuurstof in de lucht dat het kinderspel leek, ook bergop was heerlijk, geen last van de tenen, naar beneden daartegen was erg pijnlijk, op tanden & kiezen bijten. In Beyries zat een oud mannetje voor zijn ,, huis ,, op een muurtje, begon te lullen als brugman, och ik lul gewoon mee, of ik koffie wilde, hum, tja, zal ik dat doen, hij zag er niet al te fris uit, en de villa ook niet. Maar dat maakte me wel nieuwschierig, dus , awie monsieur doe maar een bakkie. Komen achter het huis moesten eerst alle kippen weg jagen, oooo ik zag t al, dit wordt heftig. Het huis was uit 1813 en dat zag je er ook aan, heel heel vies, zal ik hier wel een bakkie doen, met gevaar voor eigen leven, nou ik kreeg een kopje, maar wat erin zat, volgens mij was het geen koffie, denk dat het t afwaswater was van vorige week, getverdemme. En hij maar lulle, ik gewoon meedoen, had hij totaal niet in de gaten, ik loop met mijn harsens tegen een zak in de gang die aan het plafond hing, brrrrrrrrr zo vies, allemaal beestjes aan en veel spinnewebben, ik heb maar heel snel vriendelijk bedankt en hoop zonder infectie's hier weg te zijn gekomen. Na nog geen kilometer werd ik weer uitgenodigd voor wat te drinken, ander keertje meneer. Hier op dit punt loop ik Les Landes uit en loop ik de Pyrénées-Atlantiques binnen. In Sault-de-Navailles (waar ik eerst zou blijven slapen) even een pauze bij de kerk, heb steeds meer last van mijn tenen, even op onderzoek wat de schade is. Na een kwartier toch maar weer door, het was nog steeds droog. Doch ik ging steeds slechter lopen en werd op een moment zo erg dat ik overwoog om terug te lopen naar Sault om hier een adres te zoeken, maar terug gaan is bij mij vaak geen optie, dus besloot ik mijn schoenen in te ruilen voor de missionaris-sandalen, ik moest de kistjes dan wel op de rug dragen, maar t liep een stuk beter, en t was droog. Maar niet voor lang, het begon inderdaad te regenen, wat nu, ik moest nog een km of acht. Heb met alles wat ik bij me had, de pijn zoveel mogelijk proberen te verzachten, maar t bleef pijnlijk, totdat ik zag dat ik pijnstillers bij me had, die zijn alleen in uiterste nood, is dit een nood geval ? Toe maar dan, moet toch verder kan hier niet blijven zitten, t werd weer droog, kon ik de stokken weer gebruiken, voor wat verlichting, maar t begon daarna hevig te regenen, en moest zelfs regenkleding aan, geen stokken meer, de plu moet uit, nog een km of 4 , t gaat lukken dacht ik , hoop dat de herberg open is en ik niet eerst stad en land af moet voor de sleutel, kom ik in Orthez ( klinkt al een beetje Spaans ) is het eerst een hele stijle afdaling naar t centrum, kom ik langs de refuge, gho, t zit ook eens mee gelukkig. Het blijkt een mooie kasteeltoren, verrassend leuk, blijkt dat Manuel de Duitse gast hier al zit, hij was zo trots op zichzelf dat hij voor de sleutel heeft gezorgd, maar hij heeft hem ook weer terug gebracht naar t restaurant, waarom ?? De oen, nu kunnen we niet afsluiten als we weg willen. Mijn voet was blij uit de schoen te mogen, bakkie koffie, douche, en dan even de schade opnemen. Als het morgen droog is kan ik misschien lopen op mijn sandalen, of ik moet hier blijven, dit is wel een stad met alle voorzieningen, pedicure, pharmacie, maar morgen is het pinksteren, alles dicht natuurlijk. Even afwachten nu, maar eens een nachtje rusten. Lig op bed te balen, dan maar muziekje op, word ik misschien wat vrolijker van. Hoor gesnurk uit de andere kamer, ja er zou eens een man zijn die niet snurkt, lig wat muziek te luisteren komt de hospita en haar man binnen voor stempel en betaling, de som van € 8.00 , das nog eens kassa. Ik vertelde hun dat ik z'n last had van mijn tenen, hij direct de pharmacie bellen of we konden komen, geen probleem, het is zondagavond , kreeg wat medicijnen en pleisters, dit werd betaald door de man die met me mee liep, nou vraag ik je, is dit allemaal normaal, geweldig toch, en een dagje rust kon ook geen kwaad, ik kon trouwens een dagje of 1-2 langer blijven als het niet zou gaan, ik zou hier eerst een nachtje over slapen vertelde ik hun, zou morgenvroeg beslissen. Er stond nog eten in de koelkast van een gast van gisteren, dit hebben we smakelijk met z' n tweetjes opgegeten, waarna een 2 uur durende story over Manuel zijn leven in de voormalige DDR, nooit geweten dat t zo gesteld was met die mensen destijds, vreselijk. Om 22.00 uur moest ik er een eind aan maken, anders had hij nog verteld tot middernacht. Hij is wel oké, morgen verblijven we weer op hetzelfde adres, zou t graag anders zien, maar kan ook nu niet anders , er zijn weinig andere mogelijkheden voor overnachtingen. Dus hij is morgenvroeg al op tijd weer weg, en hoop dat ik iets later ook kan vertrekken. Ga nu nog even kijken wat ik voor mijn voetjes kan doen. Later.